VD AMOK: Rechtvaardige volksbeweging in Iran laat reactionaire macht wankelen

22 augustus 2009

De rechtvaardige volksbeweging in Iran laat de zwarte reactionaire macht wankelen

Uit de omvangrijke deelname van politici en activisten zoals schrijvers, journalisten, onderzoekers, hoogleraren van universiteiten, scholieren en docenten, studenten, deskundigen, boeren, vakbondsleden en handelaren is gebleken dat de meerderheid van bevolking van Iran via de presidentsverkiezing een verandering van het totalitaire systeem tot stand wil brengen. Uit een onderzoek blijkt dat 60% van de bevolking van Iran uit jongeren bestaat. Iran is een land met een rijke cultuur en literatuur. Tweeduizend jaar geleden was Perzië al een supermacht, het enige land dat op gelijke voet streed met het grote Rome. Daarna versloegen de Arabieren de voormalige grote mogendheid, een gebeurtenis die het land nooit echt te boven is gekomen. Na de islamitische revolutie in het land worden vooral de jongeren zwaar onderdrukt door het totalitaire systeem en voelen zich niet vrij. In juni 1999 was er een beweging van de jongeren tegen het extremistische systeem waaraan honderdduizenden deelnamen, maar de beweging werd met een bloedbad de kop ingedrukt door de politie en de geheime dienst van de islamitische autoriteiten. Er vielen honderden doden en er werden veel arrestaties verricht. Op dezelfde manier werden tijdens de regering van Reza Sjah de democratische en hervormingsgezinde krachten onderdrukt door de gewelddadige actie van de monarchie. Er vielen tientallen doden en honderden zaten in de gevangenis.

De presidentsverkiezing werd op 12 juni 2009 gehouden in Iran. Volgens mij is het de eerste keer in de geschiedenis van het land en voor de hele wereld was het een enorme gebeurtenis dat 40 miljoen mensen naar de stembus zijn gegaan. De verkiezingen begonnen eerst in de grote steden. In alle landen van de wereld was er veel aandacht en bezorgdheid over de presidentsverkiezing. Het raadsel van de Iraanse democratie en het politieke en sociale stelsel in de islamitische republiek Iran zijn uniek in de hele wereld. Er zijn tal van verrassende en paradoxale elementen, zoals de combinatie van een sterke autoritaire en bijna totalitaire macht met kenmerken van een heldere en multipolaire democratie. Volgens mij wil de meerderheid van de Iraniërs een democratisch systeem in Iran opbouwen, maar de wensen van de Iraanse bevolking stuiten af op de bedrieglijkheid van de islamitische macht. Iran hield presidentsverkiezingen, waarbij de zittende president Mahmoud Ahmadinejad met een grote meerderheid de overwinning zou hebben behaald. Hij kreeg 62,6% van de stemmen, bijna twee keer zoveel als zijn belangrijkste rivaal, de voormalige premier Mir- Hossein Mousavi. Die erkende de verkiezingsuitslag niet, beschuldigde de autoriteiten van het land van fraude en eiste het ongedaan maken van de uitslag van de stemming.

Supporters van de verliezers gingen de straat op. De Europeanen en Amerikanen konden niet begrijpen waarom zo veel Iraniërs zouden hebben gestemd voor de voormalige president, terwijl de bevolking van Iran vier jaar van armoede, onderdrukking, werkloosheid, en gebrek aan vrijheid had doorgemaakt. Mousavi riep op tot verzet met vreedzame demonstraties en zei dat de Iraanse grondwet hen dat recht verschafte. De protesten in Iran begonnen nadat de aanhangers van de oppositie het niet eens waren met de officiële resultaten van de presidentsverkiezing op 12 juni. De oppositie beweerde dat de twintig miljoen stemmen van hun aanhangers door de kiescommissie verwijderd waren. Op zaterdag 13 juni leidde het tot botsingen met de oppositie en de geheime dienst waarbij meer dan 30 mensen werden doodgeschoten door de geheime dienst, 200 gewond raakten en meer dan 1000 mensen werden vastgehouden in de gevangenis. Volgens de ooggetuigen op zaterdag heeft de politie tegen de demonstranten gebruik gemaakt van gummiknuppels, waterkanonnen en traangas.

De situatie in Iran was het meest ernstige interne conflict sinds 1979 toen de islamitische revolutie plaatsvond. In het binnenland en door de Iraanse emigranten in de Europese landen en Amerika overal in de wereld gingen de protesten door tot eind juli 2009. Tevens begonnen Iraanse emigranten gedurende drie dagen een hongerstaking in New York voor de deur van de VN. De hongerstakers droegen groene kleding, het symbool van de oppositiebeweging. Volgens verslaggevers van de BBC in New York namen hier sommige beroemde Amerikanen en buitenlanders aan deel. Volgens de schrijver Akbar Ganji bestaat de groene beweging niet alleen uit de supporters van Mousavi, maar is de groene beweging verbonden met alle democratische krachten in het Iraanse volk tegen het totalitaire verrotte systeem. De protesten en verzoeken van de VN en de internationale gemeenschap willen dat alle mensen van de beweging die in Iran in de gevangenis zitten worden vrijgelaten.

Volgens mij zijn de huidige protesten en bewegingen in Iran te vergelijken met het jaar 1979 toen in het land de islamitische revolutie door het volk tot stand werd gebracht, maar een belangrijk verschil tussen de oude beweging en de nieuwe beweging in het land is dit: De huidige beweging bestaat in meerderheid uit geleerde en opgeleide mensen, met een meerderheid van de mensen binnen het systeem zoals hervormers. De nieuwe coalitie tussen democratische krachten en de groepen van de moellahs met baarden op straat die de groene kleur dragen is moeilijk te begrijpen. Ik denk dat in 1979 de liberalen, de middenklassen en de voorstanders van een prowesterse koers ook deelnamen en de islamitische revolutie steunden. Maar daarna versloeg de islamitische revolutie de democratische krachten en linkse partijen zoals de volkspartij van Iran en andere organisaties. Door het totalitaire regime onder leiding van Khomeini werden de linkse partijen en democratische krachten uitgeschakeld, de meerderheid van de topleiders, gedood en in de gevangenis gezet en anderen emigreerden naar het buitenland.

Volgens mij geven vandaag ook de democratische krachten steun aan Mir-Hossein Mousavi om samen de islamitische revolutie in Iran te bestrijden. Maar ook hervormingsgezinde personen zoals Mehdi Karroubi, Mohammed Khatami, en Hashemi Rafsanjani zijn van belang en dit zijn vertrouwelingen van de islamitische revolutie in Iran. Volgens mij willen de hervormers de islamitische revolutie beschermen tegen hun tegenstanders zoals de demagogische regering van Ahmadinejad en hun ideologische overheidssysteem. Die reformistische stroming beloofde verandering van het radicale karakter en meer vrijheid in het land. Die reputatie laat de linkse en prowesterse aanhangers van Mousavi, liberalen en studenten dromen van verandering en vrouwen streven naar emancipatie en gelijkheid. Maar ik moet zeggen dat in het land overal een ideologische onverdraagzame sfeer hangt, die gebaseerd is op angst en isolement van de buitenwereld en de invloed van onwetendheid en donkere emoties. Ik ben optimistisch over de democratische krachten in Iran. En op de lange termijn zal de toekomst van het volk een democratisch regeringssysteem zijn. Volgens mij bleek uit de democratische beweging van het jaar 1991 dat de Russische bevolking het totalitaire communistische regime heeft doen instorten.

Vergelijking van de politieke crisis in Iran en de jaren 1990 en begin 1991 in de Sovjet-Unie

Volgens mij begon het algemene probleem in de Sovjet-Unie vanaf 1979 met de militaire aanval op Afghanistan. Het communistische systeem was al aanzienlijke schade toegebracht door de economische, sociale en politieke problemen en zo groeide de Sovjet- Afghaanse oorlog uit tot een van de redenen voor de instorting van het communistische systeem. De politieke crisis begon tijdens de regering van de voormalige president van Sovjet-Unie Gorbatsjov die hervormingen (perestrojka) wilde doorvoeren. Volgens mij waren vanaf de jaren 1980-1990 binnen het systeem twee tegengestelde groepen: de conservatieve communisten en de hervormers, maar de hervormingsgezinde groepen organiseerden zich in het geheim onder leiding van Michael Gorbatsjov.

De communisten geloven niet in het hiernamaals. In deze zin was de Sovjetmaatschappij niet verschillend van het westen. Volgens mij was de socialistische maatschappij toen in Rusland gebaseerd op een monopoloïde macht. Het Politbureau en hun leider hadden de volledige macht in het land. Natuurlijk was de KGB van de bureaucratische elite tijdens Sovjet-Unie een gevaarlijke misdadige organisatie voor het volk en de wereld. Maar de opstelling van de leiding van de voormalige Sovjet-Unie en de huidige leiding van het totalitair islamitische Iran zijn vergelijkbaar. Alleen is de radicale islam is in zekere zin eerlijker dan het communisme. Het zegt rechtstreeks dat het goede leven niet belangrijk is. Hiermee kun je het eens of oneens zijn, maar het vaststellen van de overeenkomsten van deze posities is niet eenvoudig. Bovendien is het christendom sinds de oudheid verdeeld in katholiek/orthodoxe en vele protestantse denominaties en zijn moslims onderverdeeld in de soennieten en sjiieten. De shi'itische ideologie is dominant in Iran en Irak. Iran is een van de weinige Islamitische landen waar het sjiisme het leven van het volk absoluut beheerst. Verschillen tussen soennieten en sjiieten zijn er altijd geweest, en er zijn armen en rijken. Maar, met een zekere vereenvoudiging kan men aannemen dat het soennisme meer met de gevoelens van de sjeiks overeenstemt en het soefisme meer met die van de krottenwijkbewoners. En de meerderheid van de islamitische landen volgt het soennisme als religie. De soennieten vormen belangrijke religie voor Islamitische wereld.

De politieke crisis in Iran is nog steeds niet opgelost

Ik moet zeggen dat de politieke, sociale en economische crisis in Iran ook op de lange termijn zal voortduren. De ernstige politieke problemen begonnen in Iran met het slechte binnenlandse en buitenlandse beleid van Ahmadinejad, waarbij het hem niet mogelijk was een constructieve dialoog over het nucleaire programma en de mensenrechten te voeren met de VS, de VN en de internationale gemeenschap. Zo dreigde hij dat Israël uit de geschiedenis van de wereld zou verdwijnen.

Volgens de deskundigen in Iran is de politieke crisis en de beweging twee jaar geleden begonnen binnen het systeem, maar na de presidentverkiezing is er verdeeldheid binnen de elite ontstaan. De massale arrestaties van de aanhangers van Mousavi, de meer dan dertig doden en 2000 arrestanten die worden vastgehouden in de gevangenissen en de honderden die gewond zijn geraakt door de schoten van de politie. Volgens mij zit het volk van Iran nu al meer dan 30 jaar onder de zwarte parasol van het ideologische systeem. Uit een toespraak van de geestelijke leider van de islamitische republiek Iran tijdens de inhuldigingsceremonie van Ahmadinejad is gebleken dat de geestelijke leider ayatollah Khamenei de hervormingsgezinde leiders zoals Akbar Hashemi Rafsanjani, Mohammed Khatami, Mir-Hossein Mousavi en Karroubi bekritiseert over de situatie in het land. De voormalige president van Iran en de huidige voorzitter van de raad van islamitische hoeders en invloedrijk leider binnen het systeem heeft gezegd dat onze leider ayatollah Khamenei nooit contacten onderhoudt met het volk, maar nu is gebleken dat de leider in Iran geen controle over het volk heeft. Akbar Rafsanjani is een scherpe politicus binnen het systeem en een ideoloog van de hervorming van het systeem in Iran. Toen in Iran de islamitische revolutie kwam onder leiding van ayatollah Khomeini, stond Akbar Rafsanjani dicht bij Khomeini en nam hij de tweede plaats in. En nu heeft hij een aanzienlijke rol voor de toekomst van het land gespeeld tegen Ahmadinejad en zijn misdadige regeringstroepen in het land. Volgens mij zijn de geestelijke leider en zijn partij bang voor de volksbeweging en heeft de geestelijke leider het alarmsignaal van het gevaar voor het totalitaire systeem begrepen. Hij merkt dat de volksbeweging vergelijkbaar is met die van het jaar 1979 toen de monarchie door eenzelfde beweging ineenstortte. Op dit moment handhaaft het systeem zich met aanzienlijke onderdrukking van de meerderheid van de gematigde groepen binnen het systeem van het Iraanse volk in het algemeen.

Het resultaat is een onbestuurbare crisis binnen de macht in het systeem, er is een splitsing aan het licht getreden. Het schijnt dat de protesten van binnen en buiten het regime niet op zichzelf staan, maar een teken zijn dat de beweging diepe wortels heeft en geleid heeft tot permanente de destabilisatie in het land. Volgens het dagblad the Guardian is de positie van de geestelijke leider van Iran verzwakt. Na de presidentverkiezing in het land, heeft de oppositie de leider ayatollah Khamenei en zijn zoon Mojtaba Khamenei veroordeeld, en de president Ahmadinejad heeft met hulp van de kiescommissie, de geheime dienst en de revolutionaire garde een coup in de presidentsverkiezingen in Iran tegen het volk gedaan.

Ik moet zeggen dat het hoofdmotief van de politieke crisis in Iran niet alleen de presidentsverkiezing voor het land was, maar dat de crisis ook veroorzaakt wordt doordat geestelijke leiders een opvolger voor Khamenei moeten kiezen. Volgens de website peiknet.com lijdt de huidige geestelijke leider ayatollah Khamenei aan kanker. De zoon van ayatollah Khamenei, Mojtaba Khamenei, heeft met hulp van de geheime dienst deze opstand georganiseerd om de machthebbers te beschermen voor de toekomst na de dood van zijn vader, de geestelijke leider van Iran ayatollah Khamenei. De zoon van de geestelijke leider wil in de toekomst in het land een systeem opbouwen dat religieuze en monarchistische trekken met elkaar combineert. Volgens mij ontstaat er in de nieuwe periode een machtsevenwicht in de islamitische republiek Iran tussen hervormers en conservatieve liberalen. Maar de politieke crisis, de onderlinge strijd en de oppositiebeweging tegen het totalitaire regime zal aanhouden. Alweer zijn er nieuwe arrestaties van vijftig aanhangers van Mir-Hossein Mousavi door de politie en ze worden vastgehouden in de gevangenissen en de rechtbank begint de leden van de oppositie te berechten.

Op 12 augustus 2009 heeft de vertegenwoordiger van Mir- Hossein Mousavi de lijst van 69 doden van zijn beweging overhandigd aan het parlement Iran. De meerderheid van de slachtoffers heeft geen afscheid kunnen nemen van hun verwanten. Volgens de oppositie zijn mensen in het geheim vastgehouden in de gevangenis Kahr-bazak in het zuiden van Iran en daarna geliquideerd. De belangrijkste openbaar aanklager in Iran, Qorban Ali Najaf Ahbadi, heeft verklaard dat de tragedie van de Kahr-bazak gevangenis afschuwelijk verdriet heeft veroorzaakt in het land. De internationale mensenrechtenorganisaties en de andere vredesorganisaties in de wereld hebben de misdadige regering van Ahmadinejad tegen de groene beweging in Iran afgekeurd. Volgens mij is het totalitaire regime en hun geestelijke leider nog steeds midden in de politieke crisis. Nu is het systeem bezig om van drie kanten te strijden: tegen het volk, de democratische krachten en de groene beweging, tegen de internationale gemeenschap en tegen Amerika en de westerse landen.

Dr. Ahmad

Naar boven
Naar beginpagina