Exit-strategie voor Afghanistan
Tom Hayden in The Nation
Het is een lange winter geweest voor de vredesbeweging. Het wachten op Obama heeft geen enkel resultaat gehad. De Grote Recessie heeft Wall Street sterker gemaakt en de aandacht afgeleid van de oorlog. Het debat over de gezondheidszorg gaat maar door en heeft de voorstanders van een progressieve politiek gedemoraliseerd. Terwijl er een kans was om weg te gaan uit Afghanistan toen Karzai de verkiezing bleek te hebben gestolen, escaleerde president Obama toch, maar beloofde ook te ‘beginnen’ met weg te gaan voordat de binnenlandse oppositie kon worden gemobiliseerd.
Congresman Kucinich zal deze week de tegenwind trotseren en het Huis van Afgevaardigden dwingen om wakker te worden, bij de les te blijven en voor of tegen de oorlog in Afghanistan te stemmen. Het initiatief van Kucinich zal in elk geval duidelijk maken waar het Congres staat. Of het de vredesbeweging zal oppeppen voor de komende protesten in maart en later is niet te voorspellen.
Kucinich (..) heeft een zogenaamde geprivilegieerde motie geïntroduceerd, die het Huis van Afgevaardigden verplicht om een debat van drie uur te houden, gevolgd door een stemming over de oorlog in Afghanistan. Verwacht wordt dat de stemming de oorlog goed zal keuren, maar als het voorstel van Kucinich wordt aangenomen zou de terugtocht binnen dertig dagen moeten plaatsvinden. Als de president dit besluit met zijn veto zou treffen, zou de terugtocht worden vertraagd tot end 2010, over negen maanden.
"Het is tijd om een debat af te dwingen," zegt Kucinich. "Het is niet voldoende om langzaam naar het einde van de oorlog te sjokken." Afgelopen vrijdag had Kucinich zeventien handtekeningen onder zijn voorstel.
De motie van Kucinich is gebaseerd op de War Powers Act van 1973, die werd aangenomen toen het Congres in de oppositie was tegen de unilaterale manier van oorlogvoeren door de regering in de tijd van Richard Nixon.
(..)
[Senator] Feingold en [Congresman] McGovern zullen naar verwachting binnenkort gezamenlijk komen met een voorstel voor een exit-strategie met daarbij een tijdschema voor het terugtrekken van de troepen. Het snel definiëren van zo’n exit-plan is cruciaal voor de regeringspolitiek over Afghanistan, omdat onderhandelingen over het vertrek van de VS-troepen zonder iets dergelijks niet zullen plaatsvinden. En de meeste Afghanistanexperts zeggen dat de Taliban niet bij een vredesproces of politieke onderhandelingen kunnen worden betrokken zonder een concrete belofte dat de militaire bezetting zal worden beëindigd en de VS/NAVO/ISAF troepen worden teruggetrokken of vervangen door peacekeepers.
Sinds het voorjaar van 2009 zijn de geheime onderhandelingen met de Taliban geïntensifieerd, aldus de gerespecteerde Pakistaanse journalist Ahmed Rashid onlangs in The New York Review of Books. Rashid is een officiële adviseur van het diplomatieke team van de VS dat wordt geleid door Richard Holbrooke. In een essay schetste hij onlangs een onderhandelingsscenario dat er semiofficieel uitziet en uiteraard officieel nooit zal worden bevestigd. Zijn zeven-puntenplan omvat het opheffen van de huidige sancties tegen Talibanleiders, zodat besprekingen kunnen plaatsvinden op neutraal terrein, de vorming van een legale politieke partij van de Taliban in Afghanistan en een serieuze 'verzoeningscomissie' om voor de veiligheid van naar Afghanistan terugkerende Talibanleden te zorgen.
Rashids voorstel impliceert het terugtrekken van de VS-troepen zonder dit expliciet te noemen. Dit is de centrale voorwaarde die door de Taliban wordt gesteld in ruil voor het begin van besprekingen door alle partijen. Het is mogelijk dat de belofte van Obama om in 2011 te ‘beginnen’ met de terugtocht een eerste signaal in deze zin is aan de opstandelingen.
In dat geval kan het initiatief van McGovern en Feingold cruciaal worden om de stellingen van de Verenigde Staten, Afghanistan en de Taliban dichter bij een formule voor verzoening of, wat waarschijnlijker is, co-existentie te brengen. Het enige alternatief is de voorzetting van het scenario voor de Lange Oorlog van de neoconservatieven, ten koste van biljoenen dollars aan begrotingsuitgaven en/of het uitbreken van een burgeroorlog in Afghanistan.
Of het congres de ruggegraat hiervoor heeft, lijkt ervan af te hangen of de publieke opinie sterk genoeg is om het daarbij te ondersteunen. De eerdere ervaringen van Vietnam, Midden-Amerika en Irak hebben gezorgd voor een sceptische stemming bij het publiek, maar dat is nog niet kwaad genoeg om het einde van de oorlog af te dwingen. Een verder het moeras inlopen op het slagveld zal deze scepsis alleen maar verder onderbouwen, maar het Congres moet die stemming bij het publiek kanaliseren om politiek effect te hebben.
(..)
Zonder een grotere rol van de georganiseerde vredesbeweging zullen grote aantallen kiezers passief worden of wegvallen tijdens de komende verkiezingen voor het Congres en de volgende presidentsverkiezingen. De regering Obama heeft het vredeselectoraat nooit serieus genomen, hoewel de Irak-oorlog de kritische factor was die het verschil maakte tijdens de voorverkiezingen en de algemene verkiezingen van 2006 en 2008.
(..)
Tom Hayden in The Nation, 8 maart 2010
Vertaling Kees Kalkman
PS Het voorstel van Kucinich over Afghanistan werd door het Huis van Afgevaardigden afgewezen met 356 tegen 65 stemmen. Op 20 maart protesteerden duizenden demonstranten in Washington en kleinere aantallen in andere steden tegen de oorlogen in Irak en Afghanistan.
Naar boven
Naar beginpagina